کد مطلب:23921 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

راه رسيدن به حوائج و خواسته هاي چيست

دعا سلاح مومن است كه به وسيله آن با ياس و نااميدي مبارزه ميكند و

در حل مشكلات از نيروي غيبي استمداد ميجويد. بنده خدا بايد دعا كند;

زيرا در تمام وجود به خدا نياز دارد; بلكه عين فقر و نياز و ربط است و اگر

يك لحظه فيض خدا قطع شود، پوچ و نابود خواهد شد. هر چه به بنده

ميرسد، از جانب خداست. انسان در حال دعا، به ياد خدا است و با او راز و

نياز ميكند و با تضرع و زاري، نيازهايش را بر غني علي الاطلاق عرضه

ميدارد. ارتباط با خدا و اميد استجابت دعا، آرامشبخش دلها و مايه

دلگرمي دعا كننده است. اگر انسان در رفع گرفتاري و حل مشكلات به خدا

پناه نبرد، چگونه ميتواند مشكلات را تحمل كند و به ارائه زندگي دلگرم

باشد. پس دعا در همه چيز و همه موارد لازم است. البته بايستي انسان امور

و فعاليتهاي خود را از مسير طبيعي پيگيري كند و در كنار آن از دعا غافل

نشود.

اجابت دعا نيز امري قانونمند و ملايم با ديگر سنتهاي جاري الهي در

نظام تكوين و مشروط به شرايطي است; از جمله:

1) شرايط مناسب روحي دعا كننده از قبيل تضرع و تواضع در مقابل

پروردگار.

2) مصلحت بودن تحقق خواسته شخص دعا كننده. چرا كه در بسياري از

موارد تحقق آن خواسته براي شخص سودمند نيست; مثلا رسيدن به مقام يا

امكاناتي خاص چه بسا نه تنها به نفع او نباشد. بلكه ممكن است مايه دوري

او از ايمان و تقوا گردد.

3) فرا رسيدن زمان مناسب براي تحقق مطلوب. مثلا ممكن است فردي

علاقهمند باشد كه يك شخصيت علمي ممتاز باشد و تلاش علمي فراواني

كند ولي قطعا در اندك زمان تحقق آن ممكن نيست و سالها بايد بگذرد تا

نتيجه تلاشهاي خود را به دست آورد.

4) اخلاص در نيت و انقطاع كامل به خداوند; چرا كه عطايا به اندازه نيت و

اخلاص در آن سرازير ميشوند و در كلام حضرت امير(ع) در نهج البلاغه

آمده است: ((ان العطيه علي قدر النيه )).

5) معقول بودن خواسته انسان.

6) اقدام براي رسيدن به نتيجه و به كار گيري ساير عوامل طبيعي نقش

دارنده متناسب با سنتهاي الهي در نظام خلقت.

7) از طرفي خداوند گاهي اجابت مطلوب انسان را به عللي كه صلاح

ميداند و بر ما پوشيده است به تاخير مياندازد يا آن را به گونهاي ديگر

تبديل مينمايد و در واقع به شيوه بهتر اجابت ميشود بدون آن كه ما بدانيم.

8) نكته مهم ديگر اين كه استجابت در آيه شريفه معناي بسيار عميقي دارد

ولي غالبا برداشتهاي عموم با مفهوم شگرف آن ناسازگار است. ما همواره

خيال ميكنيم كه اگر دقيقا همان را كه ما طلب ميكنيم در همان زمان و با

همان شرايطي كه ميخواهيم عمل شود دعايمان اجابت گرديده در حالي كه

چه بسا همين پاسخ نيافتن ما اجابت از سوي خدا باشد. يعني خداوند منان

با طول دادن اجابت ما را بيشتر به حالت انابه و تضرع در درگاهش نگاه

ميدارد و اين لطف بزرگي است كه به اين وسيله ارتباط عبد با معبود حفظ

ميگردد و در پي آن الطاف بيشمار ديگري نصيبش ميشود. مولوي

ميگويد:

آن يكي الله ميگفتي شبيتا كه شيرين ميشد از ذكرش لبي

گفت شيطان: آخر اي بسيار گو!اين همه ((الله)) را ((لبيك)) كو؟

مي نيايد يك جواب از پيش تختچند ((الله)) مي زني با روي سخت

او شكسته دل شد و بنهاد سرديد در خواب او خضر اندر خضر

گفت: ((هين)) از ذكر چون واماندهايچون پشيماني از آن كش خواندهاي؟

گفت: لبيكم نميآيد جوابزآن همي ترسم كه باشم رد باب

گفت: آن ((الله)) تو ((لبيك)) ماستو آن نياز و سوز و دردت پيك ماست

ترس و عشق تو كمند لطف ماستزير هر يا رب تو لبيكهاست

براي آگاهي بيشتر ر.ك:

1- تفسير الميزان و نمونه ذيل آيه 186 سوره بقره

2- دعاآيت الله مشكيني

3- اصول كافي، ج 4، كتاب الدعا

4. خودسازي، آيت الله اميني